تفاله شیرین بیان – شرکت شیرین دارو

تاریخچه گیاه شیرین بیان

شیرین‌بیان (نام علمی: Glycyrrhiza glabra)، که به فارسی مَهْک گفته می‌شود. همچنین در گویش اصفهان و طب سنتی قدیم به مجو (mej-jo) نیز شهرت دارد. گیاهی خودرو از تیرهٔ سبزی‌آساها، بومی جنوب اروپا، شمال آفریقا و نواحی معتدل آسیا ست. در اکثر نقاط ایران خصوصاً در شهرستان لارستان شهرقدیم و نواحی شرقی و شمال شرقی و همچنین آذربایجان، سلسله جبال بختیاری و شهرستان اقلید به فراوانی می‌روید. برگ‌های آن مرکب است و از ۴ تا ۷ زوج برگ به اضافهٔ یک برگچهٔ انتهایی تشکیل یافته‌است که به سبب ترشح شیره، چسبنده‌اند. گلهایش مایل به آبی و میوه‌اش شامل ۵ تا ۶ دانهٔ مایل به قهوه‌ای است. ریشه و ساقهٔ زیرزمینی آن مصرف دارویی دارد. ریشه‌ها و پاجوش‌های این گیاه دارای پوستی قهوه‌ای‌رنگ یا سیاه و مغز زردرنگ است. در متون کهن کشاورزی به شیرین‌بیان، سوس گفته می‌شود و ریشه‌ی آن را اصل سوس گویند. این گیاه بومی جنوب اروپا و آسیا است و به عنوان “ریشه شیرین” منسوب است و ریشه شیرینش بسیار شیرین تر از شکر است.این گیاه هزاران سال است که در سیستم سنتی پزشکی چینی مورد توجه قرار گرفته است و به عنوان ” حافظ صلح ” شناخته می شود. شیرین بیان یکی از پرمصرف ترین گیاهان در سراسر جهان است و در حال حاضر در روسیه, اسپانیا, فرانسه, انگلستان, آلمان, خاورمیانه و آسیا رشد می کند.